semercilik kültürünün kaybolmasından farklı bir hadisedir. cânım el sanatlarımız zamana yenik düşüp giderken, içimiz cızırdasa da, "yaşatılsa, ihya edilse" diye düşünsek de, kimsenin merkebe binmeyi hayal bile etmediği bir çağda bu işin belli bir noktadan öteye gidemeyeceğini de biliriz. lakin mektup yazma kültürünün kaybolması, meramını ifade edebilme kültürünün kaybolması ile bir arada olunca, ne kadar canımız sıkılsa, keyfimiz kaçsa yeridir. kolaylığa kimsenin itirazı yok, ama mektubun fonksiyonunu smsle karşılayamazsınız. mesele sadece kuru bilginin, haberin nakledilmesi değildir. üslup, incelik, fikir ve his derinliği, mektup kültürünün kaybolması ile birlikte ortadan kalkmakta gibi görünüyor. diğer taraftan mektubun başına gelenler, hadisenin aslı değil ârazı muhtemelen. ancak mektup ile ifade edebileceği bir meramı olmayan biri, neden mektup yazsın? endişe etmek gerekiyorsa, buradan başlamak gerek. yoksa mektup yazma kültürü, derinliğini yitirmeksizin e-mail yazma kültürüne istihale ediyorsa, başımız üstüne...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder